Prolog

Dalila

Myślałam, że podejmując niektóre decyzje w życiu uczynię z siebie najszczęśliwszą kobietę na Ziemi.  Często były to wybory kontrowersyjne i szalone. Rezygnując z pewnych rzeczy, by mieć inne czułam się spełniona w chwili obecnej. Nie myślałam o tym, co będzie za 10 lat. Liczyło się tu i teraz. Z nim. Nadal zachodzę jak to się stało, że taka popieprzona racjonalistka jak ja, stała się kimś, kto odda wszystko za miłość.  Będzie w stanie podporządkować się nowym zasadom, stracić jakąś część siebie, by zyskać część kogoś innego.

 Miłość....  Pierwsza miłość. Stara ja, powiedziałaby, że w tym wieku nie ma żadnego takiego uczucia.  Po prostu nieraz dziewczynki z sieczką zamiast mózgu zauroczą się jakimś chłopczykiem i pragnął zrobić na niego wszystko, a potem to i tak się skończy. Byli za młodzi, za dużo ich dzieliło, to nigdy nie była miłość. Stałam się ofiarą sytuacji, przed którą przestrzegałam każdą dziewczynę.  Drwina.

Żyliśmy w dwóch różnych światach, staraliśmy się stworzyć swój wspólny - trzeci. Tymczasem zamiast tego udało nam się wykreować marną domenę disnejowskiego zamku, który pękał i ulegał dewastacji z każdym kłamstwem.

 Od tej pory nie mam już serca. Kieruję się tylko rozumem. Jak stara dobra ja.

Andreas

Miałem wszystko pieniądze, światowej klasy karierę, w której uzyskiwałem coraz lepsze rezultaty, przyjaciół, rzeszę fanów i tą jedyną kobietę.  Każdy do czasu, w której jej nie poznałem twierdził, że skoki przysłaniają mi cały świat, że nie będę miał chwili na nic innego. Problem był taki, że mi to nie zawadzało. Wystarczyło mi raz na parę tygodni wyjść z kumplami na piwo. Nigdy nie chciałem mieć kogoś na stałe. Nie byłem z tych.  Takie życie mnie nie pociągało. Po co żyć z jedną marudą, która ględziłaby mi nieustannie, co zrobiłem źle? Mam już mamę i dwie siostry do tej czynności.  Chłopacy twierdzili, że to przez to, bo się jeszcze nie zakochałem.  Ja jakoś specjalnie nie brałem sobie ich gadania do siebie.

Jestem przecież wyjątkowy.  Szkoda, że nie wiedziałem wtedy jak bardzo się mylę. Pojawiła się dziewczyna równie wyjątkowa jak ja. Może to nie była miłość od pierwszego wejrzenia. Możliwe, że to był tylko jakiś dowcip losu.

Czasami tak strasznie brakuje mi jej przy mnie. W nocy, wtulona we mnie, pachnąca żelem do kąpieli o zapachu winogron i malin z Bath&Body Works, w którym podczas wspólnych zakupów spędzała najwięcej czasu, albo leżącą przy mnie na sofie, pachnącą perfumami od Giorgio Armaniego.

Gubię się już czasami w tym wszystkim, sam dokładnie nie wiem, dlaczego tak potoczyło się nasze rozstanie. Niekiedy wydaję mi się, że to dobrze, bo już jej nie ma.  Czasami cholernie żałuję, że już nie jest u mojego boku. Gubię się w tym wszystkim.

Czemu tak cholernie mi jej brakuje skoro to tylko była jedna wielka farsa, w której oboje się męczyliśmy?

Zaraz dostanę rozdwojenia jaźni, jeżeli będę dłużej o tym myśleć. 

________________________________________________________

Mamy prolog! Bardzo się cieszę, że mogę go już wstawić i wiem, że jest krótki, ale nie martwcie się rozdziały będą dłuższe i w zamyśle mają pojawiać się co tydzień w środę. 

Dajcie znać czy coś Wam nie za bardzo pasuje, może zauważyliście jakieś błędy, co sądzicie itd. 

Pozdrawiam bardzo gorąco w te upalne dni ^^