Rozdział 1

1.08.2018r.

Dalila

Dziś już 7 raz mówię, że będzie dobrze. Wszystko będzie dobrze. Chociaż gdzieś mój rozum podpowiada, że sama wchodzę do jaskini diabła. Nie dość, że gniotę się w tym samolocie już 19 godzinę to do tego dochodzi chroniczny ból głowy. Mimo to staram się nie załamywać. Przecież zobaczę długo niewidzianą rodzinę. Tatę, Mamę, Aarona, a kontakty z rodzicielami polepszyły się odkąd nie jestem już z Andreasem. Wszystko wróciło na właściwy tor. Nie ma kłótni i spięć przy każdej możliwej okazji. Może być pięknie. Mój pobyt w Polsce po 1,5 roku bytowania w Stanach musi się udać.

 Wszystko będzie dobrze.- Dodaję sobie jeszcze odwagi w myślach i połykam już 3 tabletkę przeciwbólową w trakcie mojej podróży.

Siedzę przy stole z rodzicami i Aaronem. Jemy moją ulubioną Lasagne według przepisu mamy, opowiadamy co u nas, śmiejemy się, gdy tata opowiada co chłopacy ostatnio zrobili na zgrupowaniu z okazji jego urodzin, a Aaron z błogością mówi o tym jak zadebiutuje w kadrze. Cieszę się, że mój mały braciszek dorasta i inauguruje u naszego ojca w najbliższy weekend, a ja będę mogła to oglądać.

-Dostałem SMS'a od chłopaków, że idą spotkać się ze skoczkami z Norwegii i Niemiec na jakimś dobrym jedzeniu, więc będę do nich spadać.- Powiedział do rodziców, podnosząc się z krzesła, a potem spojrzał na mnie: - Wellinger też jest, Dali.

-Nic mnie to nie obchodzi.- Mruknęłam nadal grzebiąc w talerzu.

-W każdym razie gdybyś chciała do nas dołączyć to dziewczyny też z nami będą.

-To nie jest odpowiednie towarzystwo dla niej. Idź Aaron. My musimy jeszcze porozmawiać z Dalilą.

-To później...- Brunet chciał coś dopowiedzieć.

-Ona nigdzie nie idzie Aaron. To nie jest miejsce dla niej.- Powiedział głośniej tata.

-Dobra. Tak chciałem zaproponować.- Rzucił mój brat.

- O 11 widzę Was wszystkich w hotelu.

-Dobrze. Będziemy, trenerze.- Zaśmiał się z tonu ojca i głośnym trzaśnięciem oznajmił, że wyszedł już z domu.

- Pewnie jesteś zmęczona po podróży. - Zaczęła mama.

-Tak, strasznie. Właściwie to chyba idę się zaraz położyć. Ta zmiana czasu, jeszcze głowa mnie boli.

- Poczekaj jeszcze moment. - Tata położył rękę na mojej dłoni i uśmiechnął się do mnie.

-Jak Ci tam w Stanach? Nikt nie robi Ci krzywdy? Różnie bywa z tym modelingiem .Masz kogoś? - Zasypywali mnie na przemian pytaniami.

-W Stanach jest... Znośnie. Cieszę się, że mogę tam pracować. Nikt mi nie robi krzywdy. Radzę sobie, jakoś. - Westchnęłam.- Na razie nikogo nie szukam. Pójdę już spać pogadamy jutro. Przyjdę na trening zobaczyć Aarona.

-Wolałbym, żebyś...

-Wiem, co robię. Uczę się na błędach. - Rzuciłam i wyszłam z kuchni.

Wzięłam prysznic i położyłam się do łóżka. Szybko zmorzył mnie sen. Gdy wstałam odszukałam szybko swój telefon i zobaczyłam godzinę 3.15. Środek nocy. Wiedziałam już, że i tak nie zasnę. Ubrałam się w dresy i ze słuchawkami na uszach wyszłam na spacer.

Zimny wiaterek rozwiewał moje włosy, a ja udałam się tam gdzie miałam iść po południu. Na skocznie. Przeskoczyłam przez ogrodzenie i usiadłam na jednej z trybun. Wpatrywałam się w nieznaczący punkt w oddali, ale tu przecież wszystko się zaczęło. Tam poznałam jego. Prawie 6 lat temu.

Oparta o barierkę czekałam, aż Aaron zbierze autografy od wszystkich skoczków, jakich tylko zapragnie. Obserwowałam jak staje obok jakiegoś blondyna, a potem przywołuje mnie machnięciem dłoni. Mały gnojek. Co on sobie wyobraża? Że będę na każde jego zawołanie? Niechętnie podeszłam do owej dwójki, a mój brat wcisnął mi aparat do rąk, po czym rozkazał:

-Stań 5 kroków dalej i zrób jakieś ogarnięte zdjęcie. Tylko nie takie jak robicie sobie ze swoimi koleżankami.- Powiedział po angielsku.

Przeklęty gnojek, że ten język jest jego ulubionym przedmiotem, a rodzice zabierają go, co roku na miesiąc do Wielkiej Brytanii. Blondyn natychmiast zaczął się śmiać z tekstu Aarona.

-A Ciebie, co tak śmieszy?- Fuknęłam.

-A tak się składa, że ty. - Zaśmiał się, a ja szybko zrobiłam zdjęcie i z powrotem wepchnęłam go w ręce Aarona.

-Chodź młody. Idziemy.

-Ej, laleczko, a mogę przynajmniej Twój numer?- Krzyknął, gdy już odchodziłam z młodym.

-Nie interesują mnie żadne związki, a już zwłaszcza z takimi idiotami jak ty.- Odkrzyknęłam, a potem zwróciłam się do powodu, dlaczego tu jestem: - Kto to w ogóle jest?

-Jeszcze nikt znany, ale wkrótce będzie. Mówię Ci. Osiągnie wiele w skokach narciarskich czuję to, a tak w ogóle to Andreas Wellinger z Niemiec.

-Tak, bo ty i twoja 11-letnia wysokorozwinięta intuicja na pewno jesteście tego pewni. Znalazła się wyrocznia skoków narciarskich.- Prychnęłam i zaniosłam się śmiechem.

 Czasami zastanawiam się jak to by było gdybyśmy wtedy się nie zapoznali, czasami myślę, że byłoby lepiej, ale życie byłoby cholernie powierzchowne. Chociaż nie miałabym pojęcia, że moje bytowanie takie jest wyprane z emocji i uczuć, gdybym ich nie zaznała.  Nie mam pojęcia, co bym zrobiła gdybym znowu go spotkała. Chciałabym mimo wszystko spojrzeć na jego twarz, a moja wyobraźnia, która teraz wariuję tak, że mogłaby przenosić szczyty gór wcale mi w tym nie pomaga. Czuję się jakbym wszystko to, co wartościowe zostawiła przy nim... Mam wrażenie, że jestem jałowa, bo zapomniałam zabrać wszystkiego co dla mnie ważne; moje zalety i pasje od Andreasa.

Niby wszystko znów jest fajnie, ale coś ciągle jest nie tak.  Czasem wydaję mi się, że odkąd stałam się dorosła nie mam już żadnej satysfakcji i czuję się martwa od środka, bo nie ma jego.

Andreas

-Liczę, że szybko wrócisz z tej Polski. Będę za tobą tęsknić, misiaczku.- Mruknęła mi do ucha blondynka, po czym oplotła mnie swoim nagim ciałem.

-Ja liczę, że jak już wrócę do tego mieszkania po wyjeździe to nie będzie tu żadnej twojej rzeczy.- Powiedziałem uwalniając się z jej uścisku, jakby chciała przelać wszystkie uczucia do mnie żebym tylko zdołał się w niej zakochać.

Nie ma szans. Zrobiłem to raz i to o raz za dużo. Już nigdy więcej, nie wpadnę w sidła żadnej kobiety. Raz, cholerny raz się zakochałem i co z tego mam? Kilka zdjęć z nią w laptopie, niedokończoną butelkę jej ulubionych perfum, które dawno powinienem wyrzucić, bo stoją na tej półce już z 3 lata i siwy sweter, którego zapomniała zabrać, a kot, jakiego ostatnio dostałem od matki upodobał go sobie na posłanie. Miło wiedzieć, że nie tylko ja mam słabość do niej i jej rzeczy.

-Co?- Wydała z Siebie zaskoczona, gdy ubierałem bokserki.

-Nie lubię się powtarzać. Wybacz. Jeżeli nie zrozumiałaś za pierwszym razem to Twój problem. Widocznie jesteś zbyt mało inteligentna na to, żeby ze mną dywagować.- Uśmiechnąłem się ironicznie narzucając kadrową koszulkę. -Teraz przepraszam, ale za 2 godziny muszę być po chłopaków, a kota muszę do mamusi odwieźć.

Zbierałem swoje rzeczy potrzebne na SGP do Wisły i Zakopanego, ignorując wyzwiska blondyny ze sztucznymi piersiami, po której 15 minut  później w mieszkaniu nie było żadnego śladu.

- Nawet łóżko pościeliła.-Wybuchłem śmiechem, mówiąc to sam do siebie, po czym zabrałem kota, swoje rzeczy i zamknąłem mieszkanie.

Z chłopakami w Polsce byłem około 15. Rzuciłem tylko rzeczy do swojego pokoju, który dzieliłem z Wankiem, po czym razem postanowiliśmy przejść się po mieście. O 18 zadzwonili do Nas chłopacy, że za godzinę spotykamy się z Polakami i Norwegami w tej samej knajpce, jak co roku przed zawodami.

Siedziałem wygodnie na swoim miejscu, zapatrzony w to, jak Fannemel siłuje się na ręce ze Stochem, gdy dobiegło mnie wołanie chłopaków:

-Kruczeeek!- Zaczęli drzeć się jak opętani, a ja uniosłem głowę na tak dobrze znane mi nazwisko.  

-Co się stało, że tak długo?- Dopytywali się.

-No sorry, ale moja siostra przyjechała ze Stanów i jedliśmy kolacje, bo nie było jej w Polsce już 1,5 roku.

Ona tu jest. Teraz. W tym samym mieście co ja.

-Cześć niedoszły bracie.

-Cześć niedoszły bracie.- Zbiłem piątkę z młodym, po czym dostałem od kelnerki chmielowy napój w wielkim kuflu.

Chłopacy niezmiennie o czymś dyskutowali, śmiali się i wygłupiali, a moje myśli krążyły wokół jednej osoby i wszystkich chwil razem.

-W ogóle się ze mną nie liczysz. Myślisz, że, na jakich prawach mogłoby to funkcjonować? Ja w Polsce, ty w Niemczech. Przyjaźnimy się niby prawie rok. Powiedz ile dziewczyn w tym czasie przewinęło się przez twoje łóżko?

-Czy to ważne?

-Dla mnie cholernie ważne. Zresztą, przez pół roku miałeś tę dziewczynę.

-Nic do niej nie czułem i nie czuję. Właściwie to nie była moja dziewczyna.- Zacząłem się bronić.

-Tak masz racje, bo to była Twoja dziwka! Wszystkie tak traktujesz, a ja nie mam ochoty być następną. Mimo to obiecywałeś jej gruszki na wierzbie, miłość po grób, a i tak ją zdradzałeś. Wykorzystywałeś. - Krzyczała na środku ulicy.

Troszeczkę inaczej wyobrażałem sobie ten przyjazd do Polski.

- Czy to ma jakieś znaczenie? Oboje przyznaliśmy, że nie jesteśmy sobie obojętni tak? Co stoi tym razem na przeszkodzie, żeby spróbować?

-Twój pojebany sposób bycia i charakter, Andi.- Powiedziała zaciskając usta w wąską linię, po czym odwróciła się i zaczęła iść w stronę swojego domu. - Odwal się ode mnie! Tak będzie najlepiej!- Wykrzyczała jeszcze i tyle ją tego dnia widziałem.

Może to i lepiej, że już nie jesteśmy razem? Mama zawsze powtarzała mi, że życie składa się z upadków i potknięć, ale dlaczego do cholery nadal zastanawiam się czy jakbyśmy ze sobą nadal byli byłoby nam dobrze, chociaż to wydaję się takie nierealne, bo z ostatnich wspólnych marzeń nie wyszło nam wiele.

Po co miałbym znowu użerać się z jej ojcem na każdym konkursie, po co musiałbym wysłuchiwać jak jej matka lamentuje do słuchawki gdzie to, dlaczego, do kogo tak daleko ją wywiało i że to wszystko gówno warte.  Jak w tak paskudnej rodzinie mogła uchować się taka piękna kobieta o trudnym charakterze, ale złotym sercu?  Choć w sumie Aaron jest taki sam. Jej rodzice przecież też są mili. Dla wszystkich za wyjątkiem mnie. Może lepiej, że to się rozpadło? Tylko, co ja im kurwa wszystkim zrobiłem i dlaczego teraz, gdy leże na łóżku w hotelowym pokoju, widzę jej twarz przed oczami, czuję jej zapach i jej wiecznie zimne dłonie błądzące po moim ciele.?

Nie chcę, ale chcę.

Te wspomnienia mnie kiedyś wykończą, a realia przybiją ostatni gwóźdź do trumny.

Przecież nie jest z tych kobiet, które powielają błędy, a to ja nawaliłem i nawet gdybym chciał ją znowu na dłużej, choć nie jestem tego taki pewien, to i tak nie mam szans. Kto by pomyślał, że życie będzie kopać mnie w dupę po tym wszystkim, jeszcze tyle lat.?

________________________________________________________

Mamy 1! Piszcie co sądzicie i uważacie i wgl piszcie, Nie żałujcie na mnie klawiatury :P 

Następny jak zawsze w środę. 

Jeśli coś Wam nie pasuję, albo mogłabym zmienić, poprawić, bo nie jest właściwe to też piszcie :)